“É unha dualidade moi escocesa”. Así, con certa sorna, explícase neste filme a bipolaridade entre sutileza e forza bruta, beleza e desolación, drons celestiais e muros de distorsión, coa que durante máis de 25 anos Mogwai prevaleceu como unha das bandas definitorias do post-rock. Estes amigos futboleiros de Glasgow aparecen mesmo sorprendidos pola súa transcendencia e influencia, pero outras voces atribúeno sinxelamente ao seu bo facer e á súa fidelidade ás raíces neste suxestivo percorrido desde os seus inicios ata a gravación durante o confinamento do seu 10º disco, As the Love Continues, outro impredicible fito na súa carreira.

“Xurdindo no apoxeo da escena musical do Britpop e o período Cool Britannia, que foi dirixido por bandas como Oasis, Blur, Pulp e Suede e definido polos seus himnos pegadizos coloridos e vibrantes, líderes carismáticos (na súa maioría homes) e tendencias hedonistas, Mogwai apareceu coma unha besta completamente diferente que requiría unha contemplación máis seria que as vulgaridades dos irmáns Gallagher ou a última conexión de Damon Alban (Blur). Mentres o Britpop vacilaba e desvanecíase, a marca de post-rock experimental de Mogwai, elegante, introspectiva, a miúdo extremadamente forte, na súa maioría instrumental, actuou como un limpador de paletas colectivo na era post-Britpop para aqueles que elixiron escoitar e ser recompensados unha vez máis cunha banda que deixaba ao seu público abrazar unha onda de catarse emocional.”
( Steve Naish, dmovies.org)